Reeën sporen

Het ree laat op de volgende manieren sporen achter:

Prenten
De aan één schakeling van prenten, afdrukken van de hoeven in de grond, vormen één van de aanwijzingen voor het aanwezig zijn van reeën. Aan het patroon, de vorm, de afdruk en de grootte van de prent kun je zien of er een volwassen ree of een reekalf heeft gelopen of gerend.

Vegen en krabben
De reebok markeert, veegt en krabt, in de loop van het voortplantseizoen in zijn territorium aan bodem en planten zoals struiken en bomen. De veegplekken ontstaan doordat reebokken veelvuldig met hun gewei langs de objecten wrijven of deze tussen de geweistangen nemen en er vervolgens mee 'slaan'. En de krabplaatsen. niet te verwarren met ligplaatsen, ontstaan door krabben met de voorlopers. Zowel het vegen als het krabben zijn een vorm van markeren van het territorium (vlag planten).

Geur
Tijdens het lopen en krabben in de grond wordt een geurstof uit de geurklieren aan de poten naar buiten geperst waardoor een reukspoor wordt gevormd waaraan elk ree individueel te herkennen is. Daarnaast bevindt zich bij de reebok een geurklier bij tussen de onderhuidse basis van het gewei, de rozenstokken.

Ligplaatsen
Op droge meestal wat hogere plaatsen in zowel bos als veld ligt het ree graag te herkauwen. Naar mate deze vaker gebruikt wordt is deze ligplaats beter te herkennen. Voor dat het dier gaat liggen krabt het in de bodem. Op den duur ontstaat zo een plek waar de planten beschadigd, dood of weg zijn. De humus en de rottende bladeren liggen meer aan de rand. En in het midden is soms zelfs de harde bodem te zien. De aanwezigheid van een sprong is goed te herkennen door meerdere ligplaatsen. Uit de grootte en diepte zijn het gewicht en de grootte van de reeën ten opzichte van elkaar af te leiden.

De aan één schakeling van afdrukken van hoeven in de grond, het spoor, vorm één van de aanwijzingen dat er reeën in een gebied leven. Aan het patroon, de vorm, de grootte, en de diepte van de afdruk kun je zien of het een volwassen ree of een reekalf is. Ook kun je zien of het heeft rustig heeft gelopen of is gevlucht. In het Duits wordt de hoefafdruk tritsiegel genoemd. Dat waarschijnlijk geleid heeft tot de Nederlandse begrippen zegel en prent.

Reeën kunnen op de volgende drie manieren van voortbewegen sporen achterlaten:

• Het rustig stappen; hierbij worden de achterpoten praktisch in de afdruk van de voorpoten gezet.
• Het draven; waarbij de poten diagonaal gelijktijdig worden verzet.
• Het galopperen; Waarbij de achterpoten tegelijk worden gestrekt en er grote sprongen worden gemaakt en de achterpoten voor de voorpoten landen voor de volgende sprong. Het ree kan daardoor sprongen maken van meer dan vier meter.

Peter Venema meldde: Gistermorgen zag ik een reegeit over een akker vluchten. Voor mij een mooie gelegenheid om de galop van het ree te meten. Wat een sprongen! Gemiddelde afstand tussen gemarkeerde hoef-afdrukken van voor- en achterlopers was vier meter en zevenenzestig centimeter en de grootste afstand was vijf meter en negen centimeter.

Als het ree rustig stapt, dan zien we de afdrukken van de hoefjes vlak naast elkaar en is de prent smal en spits. Is het ree vluchtig geweest, dan zien we dat de afdrukken van de hoefschalen gespreid zijn. In een zachte bodem zien we dan ook de afdrukken van de beide bijhoeven.

Er bestaan geringe verschillen tussen het spoor van een bok en dat van een geit. In de praktijk zijn deze echter voor ons nauwelijks zichtbaar.